Column

Alle sprankels vangen?

Het nieuwe jaar, zonder pap deze keer. Het doet opzich best pijn dat ik hier thuis op de bank zit met mam en mijn zusje. Ik wist niet dat mensen je zoveel pijn konden doen en maar niet van ophouden weten. Het voelt alsof iemand je sopt, en ik diegene ben die hapt naar lucht. Ja, happend naar lucht ga ik het nieuwe jaar in.

Ondertussen staat de tv aan. Guus Meeuwis zingt een liedje en ik besluit uit het niets: 2015 wordt een beter jaar.

In 2015 is de tijd daar dat ik papa trots ga maken en ga bewijzen dat ik het kan! Zoals hij zovaak gezegd heeft. Ik kan dit, ik ga er tegen aan. Dit jaar ben ik niet degene die naar adem hapt, niet meer in ieder geval.

Van mam kreeg ik vanavond een accesoire voor op mijn kamer met ‘Carpe diem/Pluk de dag’ erop en ineens wist ik het zeker. 2015 wordt voor mij een beter jaar.

Ik ga alle sprankels vangen om van elke dag een bijzonder mooi bloemetje te maken. Ik ga voor een schitterend boeket zodat ik volgend jaar kan zeggen: Doe mij er nog zo eentje!

Ik hoop dat jullie een fijne avond/nacht hebben gehad! En ik wens jullie ook een beter of even goed nieuwjaar!

Zouden jullie het leuk vinden om een artikel te lezen over mijn oud en nieuw en/of de kadootjes die ik kreeg?

Liefs, Sophie

Be careful, love the people around you and laugh!

Gewoon geluk

Soms is geluk gewoon een gezellige avond met fijne mensen om je heen. Heerlijk luisteren naar andermans verhalen, lekker eten, drinken en je niet druk maken over de dag van morgen. Vanavond was zo’n fijne avond. We hadden elkaar al lang niet gezien maar gelijk was het gezellig en goed met elkaar. Het overlijden van pap heeft deze vriendschap voor mij echt heel belangrijk gemaakt. Ik heb genoten vanavond, dankjewel.

image

De meneer in de trein

Vandaag zat ik weer een lange dag op school. We hebben een project lopen en krijgen iedere donderdag een incident binnen die ‘wij’ als bedrijf op moeten lossen. Ditmaal een ongeluk -met een door ons geleverde vrachtwagen- met daarbij 2 doden. Ik als ”manager” was bij de vergadering toen afdeling HRM (personeelszaken) had bedacht om iets te doen voor de nabestaande. Ik, helaas als ervaringsdeskundige, heb heeeel kort verteld waarom ik deze afdeling zou kunnen helpen. Sommige schrokken van mijn verhaal. Wat ik opzich wel fijn vond.

Op de terugweg zat ik samen met een meisje uit mn klas in de trein. Ze vroeg hoe het nu precies zat met het overlijdensproces van ons pap. Ik weet ook niet, maar uit het niets vertelde ik het hele verhaal van a tot z. Aan het einde verontschuldigde ze zich voor haar tranen. Ik vond het fijn dat ze het moeilijk vond. Ik weet niet waarom, maar het geeft een soort vertrouwen naar elkaar. Ik deed mn best het droog te houden maar dat lukte niet helemaal. Een meneer tegenover mij – die geloof ik half aan het meeluisteren was – boodt me een papieren zakdoekje aan. Superlief, ik vind het erg fijn dat deze mensen bestaan!

“Sometimes you don’t need to walk in someone else’s shoes to know how they feel. Sometimes the best thing is sit beside them.”

Liefs, Sophie